Dziennik francuski





pewnego dnia później, już na jesieni... 




   


           
 

 
 
  5:32 rano. Koło Ziemi przemknęła asteroida. 
Ja się nawet trochę wyspałem w samochodzie. 
Na austriackiej autostradzie. 

 
  Minęło kilka miesięcy. Zdarzyły się katastrofy
z których powoli, powolutku podnosiłem się w tempie przypominającym
bardziej wzrost stalaktytu niż powstawanie feniksa z popiołów.
Trzymałem się teorii że każdy koniec jest początkiem czegoś nowego. 
Czegoś musiałem się trzymać. Udało się.


  Pomogło mi zapominanie przez niemyślenie. I wyjazd do krajów
bardzo dalekich o górach bardzo wysokich, gdzie aż oddychać było trudno.


  I koniec. Koniec etapu. Oczywiście życie nie jest naturalnie podzielone na
etapy, my je dzielimy, mniej lub bardziej świadomie. Używając do tego kobiet
do których czujemy się przywiązani, prac które wykonujemy i miast w których 
mieszkamy, lub tych z których wyjeżdżamy. 


  I kiedy wrócimy do takiego miasta, kiedy przejdziemy samotnie ulicami 
pełnymi nowych ludzi, będzie sie nam wydawało że za każdym rogiem, 
w pubie, w kawiarni, w rogu placu Jean Jauresa, dostrzeżemy młodszego od nas 
człowieka, który właśnie rozmawia z Markiem Filozofem przy porannej kawie, 
albo który obejmuje Isabellę, albo który płacze w milczeniu, w środku nocy, 
po rozmowie z Zosią. 
Te sceny które najbardziej się pamięta, które wydają się wypalone, 
niby szczególny rodzaj fotografii, w murach tego miasta, w murach
kamienic przy rue Petit Lodge, w murach La Peyrou, te sceny które
najczęściej zdarzały się w środku nocy, nad ranem, albo koło świtu. 
I idzie się z oczami szeroko otwartymi, niby wariat, widząc coś zupełnie innego 
niż świąteczni przechodnie.


  Przyjaciele. Marek i Jess zamieszkali razem. Po kilku miesiącach wyglądają 
nie mniej szczęśliwie niż na początku. Czasami mają gorsze chwile ale oboje z 
determinacją wierzą że klamka zapadła. Odczekują jeszcze trochę, tak dla 
przyzwoitości. Marek stracił przydomek filozofa. 
Mógłby za to teraz być ojcem, głową rodziny.


  Peter wylądował w szpitalu. Zdiagnozowano rzadką chorobę wątroby. 
Wygląda już lepiej, ale chyba nigdy już nie będzie mógł wypić kufla swojego 
ulubionego Guinessa.


  Arnaud, Christoph - bez zmian. JB w pięknym stylu obronił doktorat. 
Isabelle jest w ciąży.
Nikt nie wie z kim.  Nie chce powiedzieć.

 
  Kiedy myślę o nich i o tym co się stało, patrząc na mgłę podnoszącą się 
ponad doliną którą biegnie ta austriacka autostrada, doznaję uczucia pewności 
że świat się nigdy nie skończy i nie mam pojęcia dlaczego ale myśl o własnym, 
prywatnym kresie nie wydaje się już taka dojmująca.

 
  Czas jechać.


  
                






Copyright Mariusz Sapinski 2001-2005